شاهنامه فردوسی را بهتر بشناسیم

 

ابوالقاسم فردوسي یا همان فردوسی يكي از شاعران فارسي گوي ايران  است كه از آن با عناويني مانند حكيم ابوالقاسم  فردوسي، زنده نگهدارنده زبان فارسي ، حماسه سراي بزرگ ،بزرگترين شاعر ايراني، منجي پارسي و ..... نام مي برند فردوسي در اواخر حكومت سلسله ساماني كه  اولين و آخرين سلسله پادشاهي تاجيكي و فارسي در آسياي مركزي است به دنيا آمد و كودكي و نوجواني وي در عصر اين سلسله طي شد و ايام جواني و كهنسالي اين شاعر  با دوران حكومت غزنويان همزمان شد.

معروف ترين اثر برجاي مانده از اين شاعر كتاب شاهنامه است ، شاهنامه  داستانهايي خيالي وغير واقعي و تعدادي داستان واقعي  مخلوط شده با خيالات را در بر مي گيرد،افسانه سرايي فردوسي در شاهنامه به جايي مي رسد كه خودش هم اعتراف مي كند كه:

 رستم يلي بود در سيستان   كه من كردمش رستم داستان

سلطان محمود غزنوي يكي از مقتدر ترين پادشاهاني است كه بعد از اسلام تا اين زمان در اين جغرافيا به حكومت رسيده است  به جز ممالك آسياي ميانه و افغانستان و ايران امروزي هندوستان هم به ضميمه سرزمين هاي حكومت غزنوي درآمد  جهاد با هندو ها ثروت هاي زيادي را نصيب  سلطان  كرد و دربار اين پادشاه هميشه از شاعران  و هنرمندان مملو بود.

فردوسي، عمر خود را با سرودن شاهنامه سپري كرد و به قول خود سي و اندي سال طول كشيد  زماني كه شاهنامه رابه پايان رسانيد  آن را نزد سلطان محمود برد در ابتداي شاهنامه هم بيت هاي زيادي در مدح سلطان محمود سروده بود تا سكه هايي از او دريافت كند سلطان محمود كه پادشاهي آگاه و مسلط بر علم هاي زمان خود و مسلماني متعصب بود، با خواندن شاهنامه و ديدن  بيت هايي كه به نژاد ترك و تورانيان و نژاد عرب و مسلمانان توهين كرده بسيار ناراحت شد كه دستور به تنبيه فردوسي صادر كرد ولي با پادر مياني شاعران ديگر خطاي او را بخشيد اما فردوسي را از دربار خود بيرون نمود.

فردوسي در اعتراض به اين كار سلطان محمود به نژاد و اصالت او توهين مي كند!!

اگر شاه را شاه بودی پدر            به سر می‌نهادی مرا تاج زر

اگر مادرش شـاه بانو بدی              مرا سیم و زر تا به زانو بدی

 

 فردوسي  كه عمرش را به سرودن رجز نامه شاهنامه گذرانده بود افسرده و ناتوان و فقير و تنگدست  شده بود در شهر طوس درگذشت و به علت مجوس بودن خارج از قبرستان مسلمانان دفن گشت .

اين مقدمه سوالاتي را در ذهن ما به وجود مي آورد كه آيا فردوسي شاعر ملي و حماسي ما ايرانيان است  آيا مي توانيم وي را حكيم بناميم و اصولا واژه حكيم به چه كساني اطلاق مي شده و يا بايد بشود آيا با وجود شاعراني مانند مولوي يا حافظ و استاد شهريار شاعر معاصر و حكيم عمر خيام  مي توان فردوسي را شاعر ملي و يا بزرگ به شمار آورد آيا با وجود ديوان مثنوي معنوي  مولانا يا ديوان  عرفاني حافظ  و ديوان تركي فارسي استاد شهريار مي توان توهين نامه فردوسي را كتاب مقدس ايرانيان بر شمرد

توهين  فردوسي به نژادهاي غير فارس

1-    ترك ستيزي

توهين به نژاد ترك  و نفرت از تركها در بسياري از بيت هاي شاهنامه وجود دارد 

سخن بس کن از هرمز ترک زاد                که اندر زمانه مباد این نژاد...

که این ترک زاده سزاوار نیست                 کس اورا به شاهی خریدار نیست 

که خاقان نژاداست و بد گوهر است            به بالا و دیدار چون مادر است

اشاره اي است به قباد فرزند انوشيروان كه مادرش ترك نژاد بود و بعد از انوشيروان به پادشاهي رسيد مادر قبادهُرمزچهارم (كه بنام "قاقم"يا"تاكوم"يا "قاين"ازاو ياد شده) منسوب به امپراطوري"گوی تورک(ترک آسمانی)"بود.انوشیروان جهت رفع خطر"ایستمی خاقان"،هرمزچهارم راجانشین خودساخت.

 در جاي ديگر مي گويد

ابا سرخ ترکی،بدی ،گربه چشم                       توگفتی دل از رده دارد به خشم

که آن ترک بد ریشه و ریمن است                     که هم بد نژاد است و هم بد تن است

تن ترک بد ذات بی جان کنم                            زخونش دل سنگ مرجان کنم

از آن پس بپرسید،ازآن ترک زشت                      که ای دوزخی روی دور از بهشت

چه مردی و نام و نژاد تو چیست؟!                     که زاینده را بر تو باید گریست

بُود ترک،"بد طینت" و " د یو زاد"                       که نام پدرشان ندارند یاد

در جايي هم هرمز از يكي از بزرگان و پيران دربار سوالاتي مي كند كه اين شخص جواب مي دهد:

 

بپرسید هرمز، زمهران ستاد           که از روزگاران چه داری بیاد

چنین داد پاسخ بدو مرد پیر               که ای شاه گوینده و یاد گیر

بدانگه کجا مادرت را ز چین              فرستاد خاقان به ایران زمین   (منظور از چين تركستان مي باشد)

بدو گفت بهرام:ای ترک زاد             به خون ریختن تا نباشی تو شاد

تو خاقان نژادی نه از کیقباد             که کسری ترا تاج بر سر نهاد

همانطور كه مي دانيم هرمز چهارم از عادل ترين پادشاهان ساساني است ولي چون مادرش ترك نژاد است بنابر این از نظر فردوسی  مجرم است،

 ابوالقاسم فردوسی، ترکان فاتح در عالم واقعيت را، در عالم خیال مغلوب میکند و به عقده گشائی شفانیافته تا به امروز در مریدان  خود میپردازد:

وزین روی ترکان همه برهِنه        برفتند بی اسب و بار و بُنه

رسیدند یکسر به توران زمین       سواران ترک و سواران چین..

ز ترکان جنگی فراوان نماند         زخون سنگها جز به مرجان نماند

سپهدار ایران به ترکان رسید       خروشی چو شیر ژیا ن بر کشید

ز خون یلان سیر شد روز جنگ     بدریا نهنگ و به خشکی پلنگ

2 – توهين به اعراب

شكست دولت ساساني از اعراب مسلمان باعث شده فردوسي عقده و كينه بسيار بزرگي از اعراب به دل داشته باشد  و علت اين شكست را نه در جامعه منحط ساساني و ظلم و ستم فراوان بر مردم ايران و طلوع روشنايي بخش اسلام بلكه در مسائل نژادي جستجو مي كند:

عرب هر که باشد به من دشمن است

کژ اندیش و بد خوی و اهریمن است

ز شیر شتر خوردن و سوسمار

عرب را به جایی رسیده است کار

که فر کیانی    کند        آرزو

تفو   بر تو ای   چرخ گردون تفو

او گفته عرب هر كسي باشد دشمن من است  حتي توضيح نداده و پيامبر عظیم الشان و ائمه  معصوم را از آن مستثني نكرده است  

3 - بلوچ كشي در شاهنامه

او از بلوچ كشي انوشيروان به نيكي ياد كرده و گفته:

سراسر بشمشیر بگذاشتند                                   ستم کردن ِ"لوچ" برداشتند

بشد ایمن از رنج ایشان جهان                          "بلوچی" نماند آشکار و نهان!

همه رنج ها خوار بگذاشتند                              در و کوه را، خانه پنداشتند!

ازاینان فراوان و اندک نماند!                        زن و مرد و جنگی و کودک نماند!

4 – كرد ستيزي و كرد كشي

كرد كشي  اردشیر بابکان مؤسس سلسلۀ ساسانیان با شبیخون لشکر"پارسی"، بر کُردان که نسبت تعدادشان"یک به سی"بوده است، چنین به انجام می رساند و با افتخار از ان ياد مي كند:

چو شب نیمه بگذ شت و تاریک شد                             جهاندار با کُرد نزدیک شد

برآهیخت شمشیرو اندر نهاد                                       گیا را ز خون بر سر افسر نهاد!

 همه دشت از ایشان سر و دست گشت                     بروی زمین ،کُرد بر، پَست گشت!

  بی اندازه، زیشان گرفتار شد                                     "سترگی و نا بخردی "خوار شد

 همه بوم-هاشان بتاراج داد!                                      سپه را همه "بدره "و "تاج" داد

 

5-گيلك  و ديلمي ستيزي

 انوشیروان"دادگر" ذهن بيمار فردوسي بسرعت برگیلان و دیلم تاخته،داد آنان را هم در می آورد و این قوم هم از گزندش مصون نمی ماند

 زگیلان تباهی فزونست از این              ز نفرین، پراکنده گشت، آفرین

از آن جا یگه سوی گیلان کشید             چو رنج آمد از گیل و دیلم پدید...

 چنین گفت کای- در ، ز خُردوبزرگ         نباید که ماند پی ِشیر گرگ

چنان شد ز کشتن همه بوم رَست           که از خون همه روی کشور بشُست

زبس کُشتن و غارت و سوختن            خروش آمد و نا لۀ مرد و زن

 زکشته به هرسویکی توده بود           گیاها، بمغز سرآلوده بود

 بدنبال این عدالت گستری و دادگری شاهانۀ انوشیروان :

زگیلان هرآنکس که جنگی بُدند             هشیوار و ،باداد، و سنگی بدند

ببستند یکسر همه دست خویش!         زنان از پس و کودک خُرد پیش

اگر شاه را دل ز گیلان بخَست                ببُریم سرها زتن- ها بدَ ست

 دل شاه خشنود گردد مگر                   چو بیند بریده یکی توده سر

 برایشان ببخشود شاه جهان                 گذشته شد،اندر دل او نهان

 نوا خواست از گیل و دیلم دو صد         کزان پس نگیرد کسی راه بد

۷- هندی کُشی:

 فردوسی "پاک زاد" در بارۀ فتح خیالی هندوستان، و زهر چشم گرفتن از آنان بوسیلۀ انوشیروان "دادگر" که با لشکرش طی الارض میکرده،  می گوید:

 و ز آن جایگه شاه لشکر براند         به هندوستان رفت و چندی بماند...

 بفرمان، همه پیش اوآمدند              بجان هرکسی چاره جو آمدند

 زدریای هندوستان تا دو میل           در م بود و دیبا و اسبا ن و پیل

 بزرگان همه پیش شاه آمدند           زدوده دل و نیکخواه آمدند

  برسید کسری و بنواخت- شان      بر اندازه بر، جایگه ساخت- شان

  بدل شاد برگشت از آن جا یگاه      جهانی پر از اسب و فیل و سپاه

 

جناب فردوسی، جهت تشدید کینه های قومی، باوجود آنکه میداند که آژداها(ک) ربطی به سامی ها ندارد، اورا با نام جعلی"ضحاک"عرب قلمدادکرده، جد پنجم"رستم"دستان رقم میزند، رستمی که از نظراو ایرانی نیست! اما پاسدار ایران است! اسفندیار در تبلیغ دین زردشتی و رَجَز خوانی و تفاخر نژادی خود، چنین رستم دستان را تحقیر میکند.

 که دستانبد گوهر،ازدیو زاد                    بگیتی فزون زین ندارد نژاد

که ضحاک بودش به پنجم پدر                 ز شاهان گیتی بر آورد سر...

 تو از جادوئی زال گشتی در ست            و گرنه تن تو همی "دخمه" جُست

شاهنامۀ فردوسی مشحون از عرب کُشی و کرد کُشی و بلوچ کُشی و  لرکُشی و . ..وجنگ مداوم دو قوم اسطوره ای ایرانی و تورانی است  اساس شاهنامه بر برتري نژادي و قومي بنا نهاده شده است،نه برابري و انسانيت.

 فردوسي زماني كه چشم به سكه هاي سلطان محمود داشت و فكر مي كرد با پايان شاهنامه  سلطان ترك تا زانو بر روي او طلا خواهد ريخت بيت هاي بسياري در مدح و ثناي وي سرود و او را سلطان ايران و توران هند و سند از كابل تا زابل خردمند و دانش راي خطاب كرد ولي زماني كه مورد بي توجهي سلطان محمود قرار گرفت و حتي يك سكه سياه هم گيرش نيامد (گرچه الان صدها خيابان و ميدان و مدرسه و دانشگاه بنامش شده)  شروع به توهين به سلطان محمود و نژادش نمود

در شاهنامه قساوت به حد اعلاي خود مي رسد  كه شنيدن آن مو را بر تن هر انساني سيخ مي كند ( قابل توجه كساني كه مي گويند شاهنامه بايد از كودكي براي فرزندانمان بخوانيم ) "شاپوردوم "طاهرعرب" از غسانیان ِیَمَن را و قتی بافریفتن دخترش اسیرمیکند، حکیم خردمند و خرد گرای و انسان دوست ما فردوسی آزارش به مورچه و مگس هم نمی رسید میگوید:

به دژخیم فرمود تا گردنش زند،          پس به آتش بسوزد تنش

هر آنکس کجا یافتی از عرب!           نماندی که با کس گشادی دو لب

 زدودست اودورکردی دوکتف!          جهان ما ند از کار او در شگفت!

عرابی،"ذوالاکتاف"کردش لقب!          چو او مُهره بگشاد، کتفِ عرب

 

وحکیم ؟؟ ما فراموش میکند که زمانی گفته  بود:

 میازار موری که دانه کِش است           که جان داردو جان شیرین خوش است

شخصی که آزارش به مورچه ای هم نمی رسید با پهلوانان پوشالی قوم خیالی اش زمین و زمان را فتح کرده و همه را به جز پارسیان پست و خوار شمرده!!   آیا می توانیم او را حکیم و کتابش را کتاب مقدس بنامیم؟! و یا مانند عده ای نژاد پرست آن را به جای قرآن بر سفره هفت سین بگذاریم؟!

 

تگها: فردوسی, ابوالقاسم فردوسی, توهین, تحقیر, نژادپرست
قره قیشلاق...